Relajaaaaaar. Just relax to the max. Ommmm… De oude hippie prikt in mijn schouders, trekt aan wat vingers, en bewerkt mijn rug met zijn ellebogen. ‘Ontspan!’ Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan, midden op een Mexicaans dorpsplein op zondagmiddag. Ik sta blootsvoets op een rieten matje, onder een boom. Om me heen worden maiskolven geroosterd en taco’s gebakken. Als ik mijn ogen even opendoe kijkt een stel dorpelingen me glimlachend aan. Van een verstokte hippie die een argeloze toerist een stoomcursus ontspannen geeft, kijken zij allang niet meer op.
Charly slaat zijn armen om me heen en neemt me in een soort heimlichgreep. Met nog steeds gesloten ogen laat ik me in zijn armen vallen. Een snelle beweging omhoog, krak! Dat was mijn rug. Au. Maar het lucht wel op. Dan moet ik 5 minuten op de grond gaan liggen, om mijn lichaam ‘weer op te laden’. Prompt gaat mijn relaxmeester ervandoor, even een taartje halen.
Charly ‘Sanate’ is de plaatselijke cosmic mecanic van het Mexicaanse bergdorpje Tepoztlán. Wie niet beter weet zou hem voor de dorpsgek verslijten. Op zijn door de zon verweerde hoofd prijkt een zilveren cowboyhoed voorzien van adelaarsveren, met daaronder zijn lange grijze haar, samengebonden in een staart. Aan zijn lijf een gevlekt T-shirt met de tekst haz paz (maak vrede), aan zijn arm bungelt een trompet. Schoenen ontbreken.
Maar zijn staalblauwe ogen kijken je helder aan, en in Spaans met nog maar een licht Amerikaans accent vertelt hij over zijn missie in het leven. Charly leert mensen ontspannen, in slechts 5 minuten. Hoewel opgeleid tot masseur en acupuncturist, noemt hij zichzelf liever ‘reparateur van de kosmos’. Daarvoor is Tepoztlán een uitgelezen plek, aldus de grijsaard. 36 jaar geleden verliet hij zijn geboortegrond in New Mexico om zich hier te vestigen. Want in Tepoz is ‘magische energie’, zegt hij, wijzend naar de grond. ‘Voel je het al?’
Tepoztlán is een sprookje, aldus Charly. Dat is misschien wel de juiste omschrijving: de meeste reisgidsen noemen het dorpje ‘idyllisch’ of ‘schilderachtig’. Het bergdorp, door de dorpelingen liefkozend Tepoz genoemd, is als het ideale decor voor een film van Sergio Leone.
Een rotswand torent vervaarlijk boven het dorp uit, de imposante bergtoppen steken triomfantelijk de felblauwe lucht in. De steile straatjes zijn stoffig en hobbelig, de huisjes zijn okergeel en roze-rood geschilderd. De mensen zijn al net zo kleurrijk – van inheemse boeren tot een kolonie verstokte hippies. Je wordt er wakker van kraaiende hanen, er hangt altijd de geur van versgebakken tortilla’s in de lucht, en op straat kom je af en toe een nu eens niet voor toeristen bedoeld paard tegen.
Naar verluidt is het magnetisch veld hier uitzonderlijk sterk en dat werkt, nou ja, als een magneet op allerlei spirituele en artistieke figuren die van over de hele wereld naar het Mexicaanse bergdorpje zijn getrokken. Je herkent ze aan hun blote voeten. Schoeisel zou al die magnetische energie maar tegenhouden, is de gedachte.
Voor de indiaanse bevolking van Tepoz is de grond van het omringende Tepoztecogebergte al even heilig. Boven op de berg staan de resten van een oude Azteekse tempel. Deze piramide is gewijd aan Tepoztecatl, de god van de pulque. Dit is de traditionele Aztekendrank, gebrouwen van het gefermenteerde sap van de maguey-cactus. Deze heilige, alcoholische drank is alom verkrijgbaar in een van de pulquerías beneden in het dorp.
Volgens de inheemse dorpsbewoners waart Tepoztecatl vandaag de dag nog altijd rond op deze berg en beschermt hij hen tegen kwade invloeden van buitenaf. Onder anderen ook tegen bemoeizieke politici en projectontwikkelaars, die van Tepoz een luxe resort pogen te maken, wat de opstandige dorpelingen tot nog toe hebben weten te verhinderen. Of tegen drugsgeweld, dat hier volkomen afwezig is. Maar de god is ook een grillige. Wanneer een stevige wind het stof doet opdwarrelen, verzuchten de dorpsbewoners: El Tepozteco está enojado- kwaad, dus
In het weekend wordt het dorp overspoeld met dagjesmensen en rijke Mexicanen uit het nabijgelegen Mexico-Stad. Zij komen even de rust opzoeken in hun vakantievilla’s aan de rand van het dorp. Lurkend aan micheladas, oftewel grote bekers bier met veel limoen en een dikke laag chilipoeder op de rand, lopen ze langs de marktkraampjes in de straatjes rond de kerk. De marktwaar varieert van het gebruikelijke aanbod taco’s, tamales en quesadilla’s tot allerhande esoterische snuisterijen als auraspray en magnetische stenen, holistische massages en andere alternatieve therapieën.
Geomancia – la magia de la tierra, staat er op een uithangbord langs de drukke weg omhoog naar de piramide. Eronder zit een oude man. Met een stokje tekent hij cryptische figuren in de bak zand naast hem. Iets met ‘de toekomst voorspellen’, al wordt me niet helemaal duidelijk hoe het in zijn werk gaat. Wellicht is dat de Hollandse nuchterheid. ‘Tepoztlán is een magische plek’, aldus Mic Zacbé, die drie jaar geleden het leven in de hoofdstad verruilde voor dat in het bergdorp. ‘Schrijvers schrijven hier hun beste boeken, kunstenaars maken hier hun mooiste werk. De energie verandert je ziel, geest en lichaam. Ook die van jou. Let maar op, je voelt het nu al.’
De straatverkopers Alejandro en Hector, even verderop in de straat, vinden het spirituele gebeuren eigenlijk maar onzin. ‘Veel mensen geloven erin’, zegt Alejandro. ‘Ik ken zelfs mensen die zeggen ufo’s te hebben gezien.’ Hij haalt zijn schouders op. ‘Iedereen moet maar geloven wat hij wil. Ik vind Tepoz vooral een hele mooie en fijne plek om te wonen.’ Hij pakt zijn gitaar, en begint te zingen, samen met Hector: All you need is love.
Ondertussen spelen, in dorpscafé Buenos Tiempos, tegenover de kerk, twee Mexicanen een potje schaak; een Franse import-hippie checkt zijn mail. Af en toe loopt een straatverkoper binnen met een mand zoete broodjes, chocola of verse kruiden. Dan betreedt een groepje meisjes de zaak. Met hun donkere ogen en mystieke entourage zien ze eruit alsof ze zo uit de opera Carmen zijn weggelopen. Ze voegen zich bij de Fransoos en beginnen een gesprek in een mengelmoes van Frans, Engels en Spaans. Deze jongere immigranten van Tepoz wonen veelal in communes, in colonias net buiten het dorp, waar ze bijvoorbeeld veganistisch brood bakken of sieraden maken om in het dorp te verkopen.
Een Mexicaanse dorpsbewoner leest de hand van een Zwitserse toerist. ‘De handen zeggen veel over een persoon’, zegt hij diepzinnig. Op het tafeltje staat een groene plastic zak vol met kippen. Het gezin luistert geboeid naar zijn verhalen, die doorspekt zijn met, alweer, de woorden geest en ziel. Dan staat hij abrupt op en verontschuldigt zich. ‘Ik moet weer terug naar mijn winkel. Tot morgen!’