120 jaar oud is Antonia, zeggen ze. Net jarig geweest, aldus haar dochter Maritza, die zelf ergens in de 60 is. De biologische onwaarschijnlijkheid daarvan weerspreekt ze met een ferm: ‘Wayuu-vrouwen baren tot ver in de zestig.’
Heel haar leven woonde Antonia in Cerro de la Teta, een gemeenschap van inheemse Wayuu in het woestijnachtige noordoosten van Colombia. Haar blik is troebel, net als haar geheugen. Maar lopen doet ze nog steeds, en wanneer ze tegenover me zit, kijkt ze met kippige ogen aan en zegt: ‘alijuna,’ het Wayuu-woord voor ‘vreemdeling.’
Ze geeft me een klap met de wandelstok en zegt dan in het wayunaiki: ‘Wanneer kom je weer terug?’